Karol I "Święty, Wielki, Błogosławiony" Pépinnide-Caroling (urodzony w Ingelheim, 2 kwietnia 742, 747 lub 748 roku, zmarł w Akwizgranie, 28 stycznia 814 roku) herb
Syn Pepina I [III] "Krótkiego, Małego, Młodszego" Pépinnide-Caroling, majordoma Neustrii, Burgundii, Prowansji, Metz i Trewiru, majordoma Austrazji, króla Zachodnich Franków i Bertrady "Młodszej, o Wielkich Stopach" Hugobertide z Laon, córki Heriberta (Chariberta) Hugobertide, hrabiego Laonu.
Król Neustrii, król Austrazji, król Turyngii i król Zachodniej Akwitanii od 24 września 768 roku do 4 grudnia 771 roku, król Germanii od 12 kwietnia 771 roku do 28 stycznia 814 roku, król Franków od 4 grudnia 771 roku do 25 grudnia 800 roku, król Longobardów od 5 czerwca 774 roku do 28 stycznia 814 roku, święty cesarz rzymski od 25 grudnia 800 roku do 28 stycznia 814 roku.
Poślubiona przypuszczalnie w 769 lub 770 roku (oddalona między 770 a początkiem 771 roku) Didier [Gerpergę] Lombarydzką (zmarła w 776 roku), córką Dezyderiusza, króla Longobardów (Italii) i Ansy. Poślubił przypuszczalnie w 771 roku, przed 30 kwietnia, w kaplicy pałacowej w Akwizgranie Hildegarde [Hildegardis, Houdiard] "Błogosławioną" Agilolfinges-Garolden Szwabską (urodzona w Aachen, w 757 lub 758 roku, zmarła w Diedenhofen pod Metzem, 30 kwietnia 783 roku), córkę Gérold I Agilolfinges-Garolden, margrabiego Marchii Awarskiej, prefekta Bawarii, biskupa de Mayence, hrabiego Kraichgau i Anglachgau, hrabiego Kraichgau i Anglachgau, margrabiego Marchii Wschodniej, księcia Szwabii, hrabiego de Vintzgau i Immy (Emmy) Niemieckiej Szwabskiej, córki Nébi (Hnabiego), księcia Szwabii. W październiku 783 roku w Wormacji poślubił Fastradę [Fastrée] Saksońską (urodzona w Ingelheim, przypuszczalnie około 765 roku, zmarła we Frankfurcie nad Menem, 10 sierpnia 794 roku), politycznie wpływowa królowa Franków, córkę Radolfa III, hrabiego Frankfurtu, hrabiego z Dolnej Saksonii i Aedy. Poślubił między 794 a jesienią 796 roku Liutgarde [Liutgardis, Liedgarde, Liégard] Alemańską (urodzona przypuszczalnie około 775-780 rokiem, zmarła w klasztorze św. Marcina w Tours, 4 czerwca 800 roku), prawdopodobnie córka hrabiego z Alemanii.
Karol "Wielki", król Franków i odnowiciel idei cesarstwa rzymskiego, prowadził przez blisko czterdzieści lat rozmaite operacje wojskowe, które doprowadziły do rozciągnięcia jego panowania nad ogromnymi obszarami zachodniej i środkowej Europy. Bez wątpienia Karola "Wielkiego" można uznać za największego wodza średniowiecza. Ujmując rzecz skrótowo, można zaryzykować twierdzenie, że jednym z rezultatów jego militarnych dokonań było stopienie się rozmaitych tradycji - germańskiej, rzymskiej i chrześcijańskiej, co określiło na stulecia kształt i kierunki rozwoju europejskiej cywilizacji.
Zwany WIELKIM już przez współczesnych, urodził się 2 kwietnia 742, 747 lub 748 roku w Ingelheim, na terenie dzisiejszych Niemiec, w pobliżu granicy z Belgią i Holandią - jako pierwszy syn Pepina i Bertrady. Rodzice pobrali się dopiero w 749 roku, był dzieckiem przedślubnym, choć o takich okolicznościach jego narodzin milczy pierwszy biograf cesarza, znający go osobiście Einhard ("Życie Karola Wielkiego").
Pochodził z rodziny od dawna dążącej do rozciągnięcia swojej władzy nad państwem Franków. W 754 roku jego ojciec, Pepin "Mały", zwany również Krótkim, usunął prawowitego władcę i sam ogłosił się królem Franków, przejmując formalnie władzę nad państwem obejmującym obszary dzisiejszej Francji, Belgii, Szwajcarii, zachodniej części Niemiec oraz Holandii. Dokonany przez Pepina przewrót spotkał się z pełnym poparciem papieża, który polecił namaścić uzurpatora świętym olejem. Wiosną lub 28 lipca 754 roku w opactwie w Saint-Denis wraz z rodzicami i bratem Karlomanem został namaszczony przez papieża Stefana II (III) - nadał on także Pepinowi i jego synom tytuły patrycjuszy. Wkrótce po objęciu tronu Pepin wyruszył przeciw zagrażającym papiestwu Longobardom, którzy władali w tym czasie północnymi Włochami. Karol towarzyszył ojcu w tych wyprawach, zdobywając podczas nich pierwsze doświadczenia wojenne.
Pepin zmarł w 768 roku. Na mocy jego przedśmiertnego rozporządzenia państwo podzielono między dwóch synów - Karola i Karlomana. Podział państwa w naturalny sposób otwierał możliwość wybuchu wojny domowej. 24 września 768 roku Karol i Karolman podzielili się władzą nad ojcowizną w ten sposób, że starszemu przypadła północna części królestwa: od Akwitanii Akwitania, Neustria, po Turyngię i południowa Austrazja. 9 (7?) października 768 roku zostali razem ukoronowani w Noyon. Do otwartego konfliktu między braćmi jednak nie doszło. W 769 roku stłumił separatystyczny bunt Hunalda w niedawno podbitej Akwitanii. Śmierć Karlomana w 771 roku, umożliwiła Karolowi przejęcie władzy w całym królestwie frankijskim. Od 4 grudnia 771 roku Karol rządził samodzielnie w państwie frankijskim, zaś usunąwszy Dezyderiusza, 5 czerwca 774 roku ogłosił się królem Longobardów.
Rok wcześniej Karol poślubił córkę króla Longobardów, Dezyderiusza, aby zacieśnić więzy nowego sojuszu, jaki miał odtąd łączyć go z byłymi wrogami. Jednak po śmierci Karlomana Karol zmienił swoją dotychczasową politykę. Zerwał zainicjowane przez matkę przymierze z Longobardami i na wezwanie papieża Hadriana I, zagrożonego przez ambitnego króla longobardzkiego Dezyderiusza, wyprawił się do Italii w 773 roku. Równocześnie odesłał żonę z powrotem do ojca i powrócił do prowadzonego jeszcze przez Pepina ekspansjonizmu skierowanego przeciwko Longobardom. W 774 roku Karol pokonał byłego teścia i przyłączył królestwo Longobardów do swojego państwa.
Wyprawa Karola przeciw Longobardom znajdowała swoje uzasadnienie w obietnicy złożonej papieżowi jeszcze przez Pepina, w której król frankijski zobowiązał się do udzielania papiestwu zbrojnej pomocy. Podczas pobytu w Rzymie potwierdził tzw. donację Pepina (przekazującą papiestwu ziemie egzarchatu Rawenny i dukat rzymski) i jako patrycjusz rzymski objął protekcją Państwo Kościelne.
Motywami religijnymi próbował Karol niejednokrotnie wyjaśniać również swoje różne późniejsze przedsięwzięcia militarne. Jednakże wydaje się, iż władcy frankijskiemu przyświecały w równej mierze zamiary świeckie - zdobycie nowych terytoriów i rozszerzenie granic państwa, jak i religijne. Jeszcze przed zakończeniem zmagań z Longobardami. Karol skierował część swoich sił przeciw pogańskim Sasom, zamieszkującym obszary dzisiejszych północnych Niemiec.
Kolejne udane wyprawy przeciw Sasom w latach 775-777 połączone były z misją chrystianizacyjną. Na wezwanie zbuntowanego muzułmańskiego namiestnika Barcelony w 778 roku zorganizował wyprawę przeciwko kordobańskim Umajjadom, poniósł jednak klęskę pod Zaragoza (Saragossa), a podczas odwrotu tylna straż frankońska dowodzona przez margrabiego Hruodlanda (Rolanda) została wycięta w pień przez Basków pod Roncesvalles. Jednocześnie w Westfalii saski wódz Widukind rozpoczął kolejne powstanie przeciwko Frankom, podczas którego oddziały saskie dotarły do Renu.
Frankowie musieli podjąć w ciągu ponad 30 lat 18 kolejnych wypraw, zanim ostatecznie udało im się w 804 roku podbić Sasów. Wyczerpujące wojny i polityka prowadzona przez Karola, który stawiał pokonanych Sasów przed wyborem - chrzest albo śmierć pochłonęły blisko jedną czwartą ludności saskiej.
Armia frankijska składała się głównie z piechurów uzbrojonych w topory i włócznie. Uzbrojenia dopełniała tarcza i skórzany kaftan. W czasie panowania Karola "Wielkiego" coraz większe znaczenie zaczęło przypadać konnicy. Uzbrojeni w długie miecze jeźdźcy frankijscy nie mieli w tym czasie równych sobie przeciwników. Karol "Wielki" nie utrzymywał stałej armii. Zazwyczaj wiosną zwoływał swoich wojowników na wyprawy trwające przeważnie od trzech do sześciu miesięcy. Każdy wolny i będący w pełni sił poddany króla frankijskiego winien się stawić na wezwanie władcy z własnym wyposażeniem i zaopatrzeniem wystarczającym na trzy miesiące. Wojownicy frankijscy nie otrzymywali żołdu. Każdemu przypadała jedynie część łupów zdobytych podczas wyprawy. Stada bydła pędzone za wojskiem służyły uzupełnieniu racji żywnościowych.
Karol "Wielki" stworzył jeden ze skuteczniejszych systemów wywiadowczych swojej epoki. Każdą kampanię poprzedzało dokładne rozpoznanie wywiadowcze. Wysyłani przez Karola szpiedzy zdobywali informacje o rozlokowaniu sił nieprzyjacielskich i ich możliwościach bojowych. Celem zdezorientowania przeciwnika Karol często dzielił swoją armię na dwie części, łącząc siły dopiero w momencie bitwy. Bitwę zazwyczaj otwierała szarża kawalerii, po której następowało masowe uderzenie piechoty. Po rozpoczęciu bitwy pozostawało już niewiele możliwości dokonywania jakichkolwiek manewrów. Karol odnosił zwycięstwa głównie dzięki przewadze liczebnej swoich wojsk i lepszemu indywidualnemu wyszkoleniu wojowników.
Kontynuując wojnę z Sasami, Karol "Wielki" rozpoczął jednocześnie działania wojenne na innych frontach. Zaatakował rozciągające się na znacznych obszarach Europy Środkowej państwo Awarów, ludu azjatyckich koczowników. W 778 roku wkroczył do Hiszpanii. Nie udało mu się. co prawda, pokonać ostatecznie władających wówczas Hiszpanią Arabów, zajął jednak północną część Półwyspu Pirenejskiego. którą przyłączył do swojego królestwa. W czasie odwrotu z Hiszpanii tylna straż armii frankijskiej, którą dowodził margrabia Bretanii Roland, wpadła w Pirenejach w zasadzkę przygotowaną przez chrześcijańskich Basków. Bitwa ta została uwieczniona w wielkim średniowiecznym poemacie Pieśń o Rolandzie.
Podczas kolejnej wyprawy do Rzymu w 781 roku jego synowie zostali namaszczeni przez papieża na królów Italii (Pepin) i Akwitanii (Ludwik), faktycznie jednak władzę nad całym terytorium sprawował nadal Karol osobiście. Przyjął propozycję bizantyjskiej cesarzowej Ireny, zakładającą małżeństwo córki Karola Rotrud z cesarzem Konstantynem VI. Wobec rezygnacji z tych planów w 787 roku wojska frankońskie narzuciły zwierzchność księstwu Benewenlu i anektowały Istrię. Błędne tłumaczenie uchwał soboru nicejskiego z 787 roku stało się powodem potępienia Kościoła greckiego przez synod we Frankfurcie w 794 roku oraz przygotowania traktatu, głoszącego zwierzchność Karola nad cesarstwem i papiestwem (Libii Carolini - nie został upubliczniony). W 789 roku wprowadził nową przysięgę wierności, którą musiał złożyć każdy mieszkaniec państwa frankońskiego powyżej 12 roku życia. Kolejne powstanie Sasów nad Elbą w 792 roku zbiegło się z, początkiem wojen przeciwko państwu Awarów w 791 roku, mających oficjalnie charakter misyjny. Po kilku kampaniach w latach 795-796 jego syn Pepin i margrabia Eryk z Friulu pokonali osłabione państwo awarskie, zabezpieczając wschodnie granicę bawarską. Wobec Sasów, którzy gromadnie powrócili do pogaństwa, Karol zastosował masowe deportacje (ponad 10 tys. osób zostało rozrzuconych po całym terenie państwa frankońskiego), osiedlił w Saksonii licznych Franków i wrogich Sasom Obodrytów (swych dawnych sprzymierzeńców), równocześnie zaś zliberalizował prawodawstwo, zrównując Sasów zresztą ludności imperium w 797 roku.
Klęska wojsk frankońskich w 782 roku Karol w odwecie kazał stracić w Verden tysiące zakładników saskich, ale dopiero po klęskach pod Detmold i nad rzeką Lahn w 783 roku powstanie upadło, w 785 roku zaś Widukind przyjął chrzest. Wprowadzone drakońskie prawo ("kapitularz saksoński") upośledzało ludność saską w stosunku do Franków. Wobec emancypacyjnych dążeń diuka Bawarii Tassilo III i jego kontaktów z Awarami w 788 roku Karol doprowadził do osądzenia go za felonię, usunął ze stanowiska i osadził w klasztorze, włączając Bawarię we frankoński system hrabstw, co oznaczało likwidację ostatniego księstwa plemiennego na obszarze królestwa Franków. Stopniowo następowało ujednolicenie struktur na terenie całego państwa. We wszystkich regionach wprowadzano podział na hrabstwa, mianowani przez króla hrabiowie byli jego najważniejszymi przedstawicielami w terenie. Nominaci stali się zaczątkiem nowej arystokracji państwowej, poprzez mianowanie związanej z panującym. Istotną rolę odgrywali też wysłannicy królewscy (missi dominici) kontrolujący pracę administracji lokalnej. Ważnym czynnikiem spajającym państwo był również Kościół, umocniony licznymi królewskimi nadaniami. Król z dużym zaangażowaniem kontynuował reformy kościelne (wprowadzanie reguły benedyktyńskiej w klasztorach, rzymskiej liturgii, dbałość o poziom kleru), wspierał rozwój Kościoła w Bawarii (utworzenie prowincji kościelnej za stolicą w Salzburgu). Wraz z rozszerzaniem granic państwa Karol dążył do utrwalenia rządów dynastii karolińskiej.
Wznowił walkę o ziemie zapirenejskie, gdzie w 795 roku utworzył Marchię Hiszpańską. Wziął pod opiekę zbiegłego z Rzymu przed wrogami papieża Leona III w 799 roku i osadził go ponownie w Rzymie. Interpretując obalenie cesarza Konstantyna VI przez Irenę jako opróżnienie tronu cesarskiego, po przybyciu do Rzymu i oczyszczeniu się papieża z zarzutów krzywoprzysięstwa przyjął koronę cesarską w grudniu 800 roku, odnawiając cesarstwo w zachodniej Europie. W Bizancjum koronację cesarską Karola uznano za uzurpację. Negocjacje z cesarzową Ireną zostały przerwane jej obaleniem przez Nicefora I w 802 roku. W następnych latach Karol kontynuował walki w Hiszpanii, w trakcie której zdobył Barcelonę w 801 roku, a następnie zakończył ostatecznie wojny z Sasami w 804 roku. Dążąc do zabezpieczenia granicy Saksonii przed atakami Skandynawów, stworzył na północ od Łaby system fortyfikacji. Wyprawa dowodzona przez królewskiego syna Karola w latach 805-806 narzuciła zwierzchność Czechom. Po wojnie z Danami (na potrzeby której rozpoczęło budowę floty) doszło do zawarcia układu pokojowego w 811 roku, po ostatecznym pokonaniu Awarów w grudniu 811 roku na nowo zajętych terenach utworzono Marchie Wschodnią.
25 grudnia 800 roku w rzymskiej bazylice św. Piotra został koronowany na cesarza przez papieża Leona III. W 812 roku sakrę Karola uznało cesarstwo wschodnio-rzymskie, a 11 września 813 roku została ona powtórzona w kaplicy pałacowej w Akwizgranie.
Po koronacji cesarskiej nastąpiła intensyfikacja procesu ujednolicania państwa, zakończona wprowadzaniem hrabstw na nowych terenach (ich liczba sięgnęła około 300) i tworzenie pogranicznych marchii, coraz większe znaczenie zyskiwali missi. Cesarz dążył do ustanowienia ścisłej współpracy między lokalnym hrabią a biskupem (który także pochodził z nominacji cesarskiej), zreformował lokalny wymiar sprawiedliwości, przeprowadza! ponowienie przysięgi wierności przez poddanych (jej nowa wersja wiązała wierność wobec monarchy z wiernością wobec wiary). Jako władca chrześcijański dbał o krzewienie wiary i rozwój Kościoła (m.in. starania u kalifa Maruna al-Raszida o zapewnienie ochrony kościołom chrześcijańskim w Jerozolimie, immunitety dla dóbr kościelnych). Zebrał na swym dworze największe umysły swych czasów (Alkuin, Piotr z Pizy, Paweł Diakon), utworzył szkołę nadworną, która była jednocześnie główną szkołą państwową. Dbał o rozwój literatury kościelnej i świeckiej (tłumaczenia, komentarze i emendacje dziel Ojców Kościoła oraz autorów świeckich, rozkwit dziejopisarstwa, próba kodyfikacji gramatyki germańskiej), na okres jego panowania przypada rozkwit kultury (tzw. renesans karoliński). Frankońskie i chrześcijańskie cesarstwo Karola stało się (obok cesarstwa bizantyjskiego i kalifatu bagdadzkiego) najpotężniejszym organizmem ówczesnego świata. Stosunki z Bizancjum pogorszył synod w Akwizgranie w 809 roku, który zalecił włączeniefilioque do wyznania wiary, jednak zajęcie przez wojska frankońskie Wenecji w 810 roku ostatecznie skłoniło nowego cesarza Michała I Rangabeusza do uznania tytułu cesarskiego Karola "Wielkiego" w zamian za rezygnację z Dalmacji i Wenecji w 812 roku. Zgodnie z frankońskim zwyczajem cesarz przygotował plan podziału państwa pomiędzy 3 synów (divisio regnorum, z 806 roku), ale przedwczesna śmierć dwóch z nich, Karola i Pepina, uchroniła imperium od rozpadu. W 813 roku koronował (bez udziału papieża, co podkreślało suwerenność działań cesarskich) jedynego pozostałego przy życiu syna Ludwika na współcesarza.
Karol "Wielki" panował już nad większą częścią Europy Zachodniej i Środkowej, dowodząc najsilniejszą armią zachodniego świata. W Boże Narodzenie 800 roku w Bazylice św. Piotra w Rzymie papież Leon III ogłosił króla Franków cesarzem rzymskim.
W rzeczywistości nowe cesarstwo rzymskie, którym władał Karol "Wielki", różniło się znacznie od starego cesarstwa. Cesarstwo Karola było znacznie mniejsze od starego imperium. Sam Karol był też przede wszystkim Frankiem, a nie Rzymianinem. W czasie całego swojego życia nowy cesarz Rzymu zaledwie cztery razy odwiedził Wieczne Miasto. Jeśli nie przebywał z wojskiem w polu. zarządzał swoim cesarstwem głównie z Akwizgranu.
Po roku 800 Karol zarzucił dotychczasową politykę podbojów, koncentrując się przede wszystkim na obronie państwa przed łupieżczymi najazdami wikingów z północy i Arabów z południa. Walkom tym nie towarzyszyły jednak większe starcia. Ostatnie lata życia Karol spędził w spokoju w Akwizgranie, poświęcając się głównie zagadnieniom kulturalnym i sprawom wewnętrznym. Zmarł 28 stycznia 814 roku w wieku 72 lat, prawdopodobnie na zapalenie opłucnej. Zgodnie ze swoją wolą został pochowany w Akwizgranie.
W ciągu całego długiego panowania Karol "Wielki" demonstrował nieprzeciętne zdolności i umiejętności dowódcze. Z jego imieniem łączy się również program reformy prawa, pisma, oświaty oraz Kościoła. Chociaż stworzone przez niego imperium rozpadło się w wyniku wewnętrznych sporów zaledwie trzydzieści lat po śmierci cesarza, duchowe dziedzictwo epoki karolińskiej przetrwało w znacznej mierze do dzisiaj, decydując o tożsamości kulturowej zachodniej, łacińskiej Europy.
Zmarł 28 stycznia 814 roku w pałacu w Akwizgranie na zapalenie opłucnej i tego samego dnia spoczął w kaplicy pałacowej, znajdującej się obecnie w obrębie katedry. Dnia 29 grudnia 1165 roku został kanonizowany przez Paschalisa III, przy czym szczątki umieszczono w złotym relikwiarzu w prezbiterium katedry akwizgrańskiej.
Był władcą o niezwykle rozległych zainteresowaniach, obdarzonym zdolnościami przywódczymi i wojskowymi (zarówno strategicznymi, jak i dowódczymi). Jeszcze za życia uznany za "ojca Europy", później kanonizowany, jest zaliczany do najwybitniejszych władców średniowiecza. Wielokrotnie nawiązywano do jego osiągnięć i idei. Od jego imienia, które stało się jednym z popularniejszych imion monarszych, pochodzi nazwa dynastii oraz nazwy oznaczające władcę w wielu językach europejskich (król, kral, kiraly, jarl, earl).
Z pierwszego związku miał jedynie syna. Z drugiego związku nie posiadał dzieci. Z trzego związku miał dziewięcioro dzieci. Z czwratego związku miał dwoje dzieci. Ponadto miał ze związków pozamałzeńskich, miał czworo dzieci:
z Himiltrudą (może pierwsza żona Karola "Wielkiego" poślubiona prawdopodobnie w 766 roku. Według tradycji frankijskiej tzw. fried frau, małżeństwo nigdy nie anulowane. Została odsunięta w 768 roku, z tego związku narodził się:
Pepin "Garbaty" (urodzony przed 770 roku, zmarł w 813 roku), zmarł bezpotomnie;
z nieznaną kobietą:
Rotajda [Hruodhaida] (urodzona około 784 roku, zmarła po styczniu 814 roku);
z konkubiną Madelgarde [Mathalgarde] N., ksieni w Faremoutiers:
Rothilde [Rouhaut] (urodzona około 784 roku, zmarła 24 marca 852 roku), opatka klasztoru;
z konkubiną Gerswinde of Saxony:
Adeltrude;
z konkubiną Regine [Régine, Reine]:
Drogon [Dreux] (urodzony 17 czerwca 801 roku, zmarł 8 grudnia 855 roku), biskup Metz,
Hugues "Opat" (urodzony między 802 a 806 rokiem, zmarł 14 czerwca 844 roku), opat w Saint Quentin, kanclerz cesarza Ludwika Pobożnego;
z konkubiną Adelinde:
Theoderich [Dietrich] (urodzony około 806 roku, zmarł około 819 roku), zmarł bezpotomnie.
Prawdopodobnie Karol "Wielki" miał jeszcze kilkoro dzieci z nieustalonych związków.
W opinii historyków Karol "Wielki" uznawany jest za władcę wybitnego. W średniowieczu stanowił wzór władcy idealnego, rycerza i gospodarza. Był zdolnym politykiem i wodzem oraz mecenasem nauki i kultury. Sprowadził na swój dwór wielu wybitnych uczonych, między innymi Alkuina z Yorku i Einharda. Już współcześni w uznaniu zasług nadali mu przydomek "Wielki" (choć według innych opinii, przydomek ten ma źródło w ogromnym, jak na owe czasy, wzroście władcy - 184 cm), zaś w językach słowiańskich jego imię stało się synonimem godności królewskiej.
Jego rozumienie władzy królewskiej i powinności władcy w stosunku do Kościoła spowodowało znaczne zacieśnienie więzów łączących państwo i kościół. Karol "Wielki" za swój obowiązek uważał walkę z poganami i niewiernymi, a także umacnianie wiary chrześcijańskiej. W 1165 roku, za aprobatą antypapieża Paschalisa III, cesarz Fryderyk "Barbarossa" dokonał uroczystej ekshumacji szczątków Karola "Wielkiego" (zostały odnalezione w Akwizgranie i przeniesione do ołtarza głównego). W tym też roku 29 grudnia 1165 roku na kongresie w Akwizgranie, Rainald z Dassel, arcybiskup Kolonii i kanclerz Fryderyka "Barbarossy", na żądanie Fryderyka i za aprobatą antypapieża Paschalisa III ogłosił Karola "Wielkiego" świętym. Jednak prawowity papież Aleksander III nie uznał tego aktu. Później miastom Akwizgran i Osnabrück pozwolono okazywać cześć Karolowi jako błogosławionemu. Papież Benedykt XIV w latach 1740-1758 zatwierdził kult Karola "Wielkiego".
Jeszcze do niedawna toczono spory mające ustalić, jakiej narodowości: francuskiej czy niemieckiej, był Karol "Wielki". Był przede wszystkim Frankiem, koronowanym królem i władcą chrześcijańskiego państwa frankijskiego (poczucie świadomości narodowej w jego czasach nie istniało; Frankowie byli federacją plemion).
Żródła:
"KAROLINGOWIE IX-X w."- autor: Przemysław Jaworski - 2018
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego
"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005
"100 największych dowódców wszech czasów" Michael Lee Lanning, Warszawa 1998
Karol Wielki w "Wikipedia"
29-12-2020
22-09-2020
21-09-2020
20-09-2020
11-06-2020
07-06-2020